Nathalie verloor 5 jaar geleden haar moeder aan kanker, haar vader pleegde 2 jaar later zelfmoord. In een diepgaand interview vertelt Nathalie over dit verlies en over haar leven nu. Ze is naast begeleider in de gehandicapten-zorg ook fetish model en heeft een grote liefde voor piercings en tatoeages. Lees hier hoe de donkere periode in haar leven, haar sterker heeft gemaakt dan ooit..
GEHANDICAPTEN ZORG
Ik werd 26 jaar geleden geboren in Woerden. Hier groeide ik op samen met mijn ouders en zus. Na mijn studie heb ik 5 jaar lang op een woongroep in Woerden gewerkt en daar gecompliceerde jongeren begeleid. Ik had een goede klik met de jongeren, alleen het onregelmatige werk brak mij op een gegeven moment op. Ik verloor een beetje mijn sociale leven en kon niet meer naar feestjes en afspraken met vrienden. Ik werkte veelal op de momenten dat mijn vrienden vrij waren. Toen ik ging verhuizen naar Gouda kon ik aan de slag bij een Kinderdagcentrum (KDC) in Gouda. Hier werk ik momenteel met autistische, verstandelijk- en lichamelijk beperkte kinderen. Dit doe ik 4 dagen in de week. Ik begeleid een vaste groep kinderen tussen de 12 en 15 jaar oud. Ons doel is om te kijken naar een toekomst perspectief van ieder kind.
RELATIE
Inmiddels heb ik 5 jaar een relatie met mijn lieve jeugdvriend Nick. Hij is ook 26 jaar en we wonen nu zo’n 3 jaar samen. We zijn 3 jaar geleden verhuisd naar Gouda, naar een leuke stadswoning aan de Lange Groenendaal. Ik vind Gouda een ontzettend leuke stad en het was heerlijk om midden in het centrum te wonen. Afgelopen maand zijn we weer terug verhuisd naar Woerden omdat we het huis konden kopen van mijn schoonouders. Zij gingen emigreren naar Spanje en wij kregen de kans om het huis te kopen. Dit hebben we gelijk gedaan! Met mijn oudere zus heb ik een hele goede band. Ik ben trotse tante van een neefje en er komst straks voor mijn zus een tweede kindje aan.
Het leven kan kort zijn dus maak wat van je leven en doe vooral de dingen die je gelukkig maken
VERLIES
Vijf jaar geleden is mijn moeder overleden aan lymfeklierkanker. Dit is voor ons gezin een hele heftige periode geweest. Ze heeft drie jaar lang gestreden tegen deze vreselijke ziekte, maar haar lichaam kon het niet meer aan. Mijn vader vond het in de periode daarna heel moeilijk om zijn eigen leven op te pakken. Hij was een binnen-vetter en deelde zelden zijn gevoelens. Mijn zus en ik probeerde er voor hem te zijn en hem te ondersteunen. Het verdriet van mijn vader was zo groot dat hij 2 jaar na de dood van mijn moeder besloot om uit het leven te stappen. Onverwacht, van het een op het andere moment, was hij er niet meer. Vanaf dat moment hadden mijn zus en ik geen ouders meer en gingen we als wees door het leven. Ik wist niet dat het leven zo bikkelhard kon zijn. Een periode met depressieve gevoelens volgde…
WIE IK BEN
Als kind was ik vaak terughoudend. Ik werd gepest vanwege mijn sproetjes en rode haren. Ik was wat voller en dat maakte mij onzeker. Daardoor bouwde ik een muurtje om mij heen. Ik durfde nooit een mening te geven en te doen wat mij gelukkig maakte. Mijn vriend heeft mij heel anders naar mijzelf laten kijken. Ik voel op dit moment geen onzekerheden meer, ik durf weer open en mezelf te zijn! Door het verlies van mijn ouders ben ik sterker geworden. Ik heb geleerd dat het leven kort kan zijn, dus; “maak wat van je leven en doe vooral de dingen die je gelukkig maken”. Laat je vooral niet tegenhouden door anderen en wees niet bang voor de mening van anderen. Dit is wat ik belangrijk ben gaan vinden en hoe ik nu mijn leven leef.
Ik vind het belangrijk dat mensen beseffen dat het leven niet altijd makkelijk is. Maar dat na regen ook weer zonneschijn komt.
VERDRIET EN DEPRESSIE
Na het verlies van mijn ouders heb ik mij een lange tijd depressief gevoeld. Ik voelde mij alleen en ik kon niet meer positief naar het leven kijken. Ik heb in deze periode veel steun gekregen van mijn familie, vriend(en) en schoonouders. Ik wilde -omdat ik weet dat mijn ouders dit gewild zouden hebben- mijn leven weer oppakken en er iets moois van maken. Langzaamaan ben ik het leven weer wat positiever gaan zien. Ik zal mijn ouders altijd blijven missen. Vooral tijdens verjaardagen of feestdagen voel ik me rot.
Ik vind het belangrijk dat mensen beseffen dat het leven niet altijd makkelijk is. Maar dat na regen ook weer zonneschijn komt. Liefde en steun van je omgeving zijn belangrijk om overeind te blijven. Uiteindelijk moet je proberen jezelf eruit trekken en weer wat van je leven gaan maken, hoe moeilijk dat ook is.
MODELLENWERK
Als jong meisje vond ik het al leuk om voor de camera te staan en over een catwalk te lopen. Toch voelde ik mij anders dan anderen. Ik paste niet in het modellen plaatje, dacht ik. Ik was namelijk alternatief en had mijn eigen (gotic) stijl.
Jaren geleden werd ik gevraagd voor een roodharige fotoreportage. Dat was heel leuk om te doen en ik vond het heel leuk om voor de camera te staan. Uiteindelijk heb ik stappen gemaakt waardoor ik steviger in mijn schoenen kwam te staan. Ik voelde dat het modellenwerk mij een boost gaf. Na het overlijden van mijn moeder ben ik meer mijn eigen keuzes gaan maken. Doen wat ik leuk vind, zonder rekening te houden met wat anderen daarvan vinden. Ik begon met een mini-opleiding waar ik een aantal basishoudingen leerde en hoe ik mijzelf moest presenteren. Daarnaast bouwde ik er mijn portfolio op. Ik had de keuze om mijzelf aan te sluiten bij een modellenbureau of om een freelancer te zijn. Ik heb uiteindelijk gekozen om als freelancer verder te gaan omdat ik dan zelf kan bepalen wat ik doe.
Ik begon in de fashion en heb samengewerkt met verschillende designers. In stond model in verschillende productie-shoots. In deze tijd heb ik veel mooie ervaringen opgedaan en mensen ontmoet, maar ik merkte wel dat ik meer van ‘extreem’ hield. Ik wil graag anders zijn dan anderen. Ik ontmoette in die periode een latex designer. Via haar heb ik mijn eerste latex shoot gedaan en ervaren hoe dat is. Dat beviel me zo goed en het was zo gaaf! Latex is een soort van tweede huid, het zat lekker en ik voelde me lekker in mijn vel. Het gaf me zekerheid! Ik ben hiermee verder gegaan en presenteer de outfits van latex designers.
Latex is een soort van tweede huid
TROTS
Mijn doel is om mijzelf te zijn en anderen te laten zien dat je trots mag zijn op jezelf. Wat ik ook belangrijk vind is dat ik de norm doorbreek. Het hebben van veel tatoeages, niet super skinny en naturel zijn…niet standaard maar ook anders durven zijn.
Ik besef me dat niet iedereen dit waardeert maar ik heb inmiddels geleerd dat ik me hierdoor niet laat weerhouden mezelf te zijn. Vind je het niet mooi, prima! Ik laat jou in je waarde en jij hopelijk mij ook. Mijn vriend vind dit gelukkig ook helemaal fantastisch, hij support mij hierin. Hij kent mij van vroeger, toen ik nog een stil en onzeker meisje was. Dit modellenwerk heeft mij zekerder gemaakt en Nick heeft gezien wat voor een boost het mij heeft gegeven. Daar is hij trots op!
Ik zie mijzelf als een wit canvas. Ik kan mezelf versieren met dingen die ik mooi vind en die voor mij een betekenis hebben.
VERSLAVING
Mijn verslaving; tatoeages en piercings! Toen ik 14/15 jaar oud was zeurde ik bij mijn ouders of ik een piercing in mijn neus mocht. Want dat vond ik heel gaaf! Mijn ouders wilde dat ik er goed over nadacht maar hebben het uiteindelijk goed gevonden. Ook toen ik een lip -en tongpiercing wilde. Mijn eerste tatoeage liet ik zetten op mijn 15e verjaardag; 3 sterren op mijn rechter onderarm. Ook dit vond ik zo ontzettend gaaf! Vrij snel daarna volgde een tatoeage tussen mijn schouderbladen en zoals je nu kan zien is mijn lichaam flink bedekt.
Ik heb iets met Galaxy; de sterren en planeten hebben me altijd gefascineerd. Dit vind je terug op mijn gehele rechterarm. Het begint vanaf mijn pols bij de aarde en gaat richting mijn schouder de ruimte in. De tatoeage waar ik het meest trots op ben staat op mijn linker arm; het handschrift van mijn vader. Toen ik nog thuis woonde liet mijn vader altijd briefjes achter als hij even weg moest. Ik vind het heel mooi om dat voor altijd om mijn lichaam bij me te dragen.
Deze tekst; “ But without the dark we’d never see the stars” ben ik ook trots. De tekst zegt eigenlijk alles.
Ik zie mijzelf als een wit canvas. Ik kan mezelf versieren met dingen die ik mooi vind en die voor mij een betekenis hebben. Mijn ginger-huidje kan ook wel wat kleur gebruiken, haha!
In de toekomst krijgen mijn ouders een mooi plekje op mijn lichaam, zodat ze voor altijd dichtbij zijn.
But without the dark we’d never see the stars
TOEKOMST
Het gaat nu weer beter met me. Ik hoop dat ik samen met Nick een fijn leven houdt in ons nieuwe huis in Woerden. Wie weet gaan we ooit nog eens trouwen, ik hoop het! Samen de wereld ontdekken en mooie landen bezoeken. Daar kijk ik naar uit.
Verder zou ik heel graag in de toekomst mijn eigen latex ontwerpen. Hier ga ik op korte termijn mee beginnen. Ik zou het heel tof vinden om zelf latex outfits te maken en te verkopen.
Meer interviews
Lees hier de verhalen van Miranda, Jacqueline, Liselotte, Koen, Hesse Anne, en Marielle.